Ahmet Hakan COŞKUN / HÜRRİYET 24.12.2010
YIL: 1978...
Maraş’ta bir utanç günü yaşanmış.
Şehir ahalisi topyekûn Alevi avına çıkmış... Eşi benzeri görülmemiş canilikler yapılmış... Bebekler öldürülmüş... Alevilerin evleri ve dükkânları işaretlenmiş... Mahallelere saldırı düzenlenmiş... “Kanları mubah” diye çığlıklar atılmış...
Nereden baksanız kan dondurucu.
Ve aradan 32 yıl geçtikten sonra bile...
Elde kala kala bir tek Ökkeş Şendiller kalmış.
Gelen Ökkeş’e vuruyor, giden Ökkeş’e vuruyor.
Böylece kısmi bir rahatlama sağlanmış oluyor.
* * *
Ökkeş mahkemede beraat etmiş... Takan yok.
Ökkeş “Ben bu işin içinde yoktum” diyor... Dinleyen yok.
Ökkeş “İstediğiniz mahkemede beni yeniden yargılayın” diye meydan okuyor... Kulak asan yok.
32 yıl sonra bile...
Sanki Maraş’ı cehenneme çeviren tek kişi Ökkeş Şendiller’miş gibi bir hava yayılıyor.
Maraş’ta düzenlenen “Katliamda Ölenleri Anma Mitingi”ni balkondan seyretti deniliyor. Ökkeş, “O balkonla miting meydanın arası bir kilometre” diye açıklama yapıyor ama kimseye sözünü dinletemiyor.
Kısacası bir nefret objesi haline getiriliyor Ökkeş Şendiller...
Böylece...
Çığırından çıkmış bir şehir... Canileşmiş bir ahali... Gözü dönmüş esas failler... Katakulli çeviren karanlık adamlar... Derin hesaplar...
Ve tabii aradan geçen onca zamana karşın “Burası Maraş / Buradan çıkış yok” diye çığırtkanlık yapanlar...
Arada kaynıyor.
Kaynamasın, kaynatmayalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder